Rozdział 8

Ścieżka dźwiękowa

 

Kolejne kilka dni upłynęło mi pod znakiem załatwiania rozmaitych formalności i spraw związanych z przeprowadzką do Bełchatowa. Poszukiwanie lokum jakoś samo się rozwiązało, Berenika stwierdziła że mogę z nią zamieszkać jeśli będę dokładać się do rachunków i czynszu. Mimo, że mój dobytek był raczej skromny to czekały mnie dwa kursy tam i z powrotem. Podczas jednego z nich towarzyszyła mi mama przejawiająca podręcznikowy przykład rodzicielskiej nadopiekuńczości więc, żeby niepotrzebnie nie szargać jej nerwów zaproponowałam żeby na własne oczy przekonała się jak sprawy się mają na miejscu. Wszystko jej się podobało, no może prawie wszystko.

- Ale ściany to mogłabyś przemalować.- stwierdziła wskazując na płaszczyznę w mało optymistycznym sinym kolorze . No cóż trudno się z nią nie zgodzić, pojęcia nie mam co poprzedniemu właścicielowi mieszkania podobało się w takiej barwie.

Później nadszedł na pierwszy dzień w nowej pracy. Gdybym powiedziała, że się nie denerwowałam byłoby to kłamstwo roku. Na miejsce dotarłam dobre pół godziny przed czasem i ponieważ drzwi były zamknięte a swoje klucze miałam dopiero dostać postanowiłam spożytkować ten czas i przejść się do pobliskiego parku. Kilka rundek dookoła i powrotem byłam na miejscu.

- Witam, witam.- pani Ania dosłownie podeszła do mnie w podskokach.- Stresik jest?- spytała bojowo a mnie lekko zatkało i zdołałam tylko pokiwać głową.- To dobrze gdyż stres bywa kreatywny. Oj uśmiechnij się dziewczyno, przecież nie zrobię Ci krzywdy.

- Będzie dobrze.

- Dokładnie tak, pozytywne myślenie to podstawa- odpowiedziała mi choć wcześniejsze zdanie wypowiedziałam bardziej do siebie niż do niej.

O ile mój wcześniejszy szef miał obsesję na punkcie kontroli podwładnych tak obecna dała mi wolną rękę, żebym mogła przyzwyczaić się do sytuacji. Napięcie powoli ze mnie spływało i przychodziły mi do głowy różne pomysły. Doszło do tego, że przeorganizowałam sposób ustawienia eksponatów na najbliższej wystawie. Serce podchodziło mi do gardła gdy proponowałam szefowej pomysł na wykorzystanie zagraconego pomieszczonego tuż obok głównego wejścia. Chciałam zrobić tam mini studio fotograficzne i ku mojej uldze dostałam zielone światło. Był tylko jeden warunek- nie mogło to kolidować z moimi innymi obowiązkami.

Starałam się o Andrzeju za wiele nie myśleć. Tak było łatwiej. Rezultaty? Raczej kiepskie. Zawsze gdzieś tam znalazł sposób, żeby przedrzeć się do mojej świadomości. Kontaktowaliśmy się, owszem ale były to krótkie smsy a nie długie rozmowy. Inna sprawa, że skra miała najpierw mecze na wyjeździe więc chłopak był zajęty czym innym niż moją osobą. Te kilka dni odwlekało nasze spotkanie twarzą w twarz ale dało mi też czas na zebranie myśli.

Zastanawiając się nad słowami pani Wandy, że nigdy nie należy lekceważyć rad czy uwag osób starszych. „Lubisz go, może nawet bardziej niż byś chciała. Tylko jeszcze tego nie wiesz.” Miała racje. Wiedziałam co czuję do Andrzej a on do mnie, mniej więcej i tak chwiejna niepewność mnie przeraża. Proszę, powiedziałam to. Boję się, że mogłabym się do niego zbliżyć a później będę cierpieć. Wychodzi na to, że mam podobne obawy jak on.

Prawie nie zauważyłam jak minęły kolejne dni odbywające się według schematu praca- dom. Byłam zmęczona ale w taki pozytywny sposób. Pierwszy raz od dłuższego czasu byłam zadowolona z tego czym się zajmowałam.

Następne dni minęły według powtarzającego się, nudnego do bólu schematu praca- dom.

- Już jestem.- zakomunikowałam gdy tylko weszłam do mieszkania.

- To dobrze.- Berenika wyszła ze swojego pokoju opatulona od stóp do głów w zimowe ubrania.- Muszę na chwilę wpaść do redakcji, jak dobrze pójdzie to powinnam wrócić za jakąś godzinę. Rozmawiałaś już z Ptaszyskiem?

- Co wy macie z tym ptaszyskiem, on ma na nazwisko Wrona na litość boską! I nie, nie rozmawiałam z nim, jeszcze. Proszę nie mów mi, że nie na darmo wynaleziono telefony komórkowe.- dodałam szybko widząc, że mam zamiar coś jeszcze powiedzieć.-Akurat o TYM wołałabym porozmawiać z nim twarzą w twarz.

- Niektórych spraw nie powinno się odwlekać w nieskończoność.- wyraźnie malująca się w jej głosie troska utwierdziła mnie w przekonaniu, że powinnam jak najszybciej sytuacją problem który sama stworzyłam.- Nie spodziewałam się, że odegrasz scenę w stylu „uciekająca panna młoda” i to jeszcze zanim pójdziecie na prawdziwą randkę.- uśmiechając się zaczepnie zniknęła za drzwiami i tyle ją widziałam.

Zaparzyłam sobie herbaty i kiedy usiadłam wygodnie w fotelu po pewnym czasie zmorzył mnie sen, z którego wyrwało mnie potrząsanie za ramie.

- Berenika, bądź człowiekiem i daj mi spać.- poprosiłam nawet nie otwierając oczu. Usłyszałam gardłowy, mało kobiecy śmiech, który zmusił mnie do uniesienia powiek.- Są dwie możliwość albo jeszcze się nie obudziłam albo umiesz przenikać przez ściany-. Na oparciu jak gdyby nigdy nic przysiadł Andrzej.

- Ani jedno ani drugie, twoja koleżanka mnie wpuściła. Coś mi się wydaje, że za dużo pracujesz. Zdecydowanie potrzebujesz odpoczynku- stwierdził przyglądając mi się uważnie.

- Brawo Sherlocku a skąd takie wnioski?

- Bo wyglądasz jak śmierć na urlopie mój drogi Watsonie.

- Dzięki za szczerość.- ok. może nie wyglądałam najlepiej ale bycie szczerym do bólu mógł sobie darować.

- Przecież to prawda, nawet nie masz czasu pomalować ścian.- wskazał na stojące w koncie puszki z farbą.

- Jak jesteś taki mądry to mógłbyś mi pomóc.- miałam nadzieję, że się odczepi.

- Mówisz masz.- jak gdyby nigdy nic wstał i odpakowawszy wałek zabrał się do roboty a ja zaczęłam się śmiać na co ten zerknął przez ramię i wrócił do pracy. Wzięłam jakąś starą gazetę i pozginałam ją parę razy tak, że wyszła papierowa czapeczka.

- Masz- założyłam mu na głowę swoje dzieło.- Nie chcemy, żeby twoja słynna fala ucierpiała.- uśmiechnęłam się i zamilkłam. Tak po prostu. To by było na tyle jeśli chodzi o układaną wcześniej przemowy którą miałam zamiar wygłosić w tej sytuacji. Cały plan diabli wzięli.

- Nie powinnam Cię całować, ja… chyba zwyczajnie poniosły mnie emocje. Przepraszam.

- Nigdy nie przepraszaj za coś czego nie żałujesz.- wpatrywał się we mnie tak intensywnie, że nie miałam odwagi poruszyć się choćby o centymetr. Byłam przerażona tym, że choć znał mnie w znikomym stopniu potrafił trafnie ocenić to co myślałam naprawdę.- Żałuję tylko, że nie zrobiłem tego pierwszy.

- Naprawdę?- serce biło mi tak szybko jakby miało wyskoczyć z piersi.

- Naprawdę a teraz zabieramy się do roboty.- włączyłam mu się opcja „nie znam sprzeciwu”.

Myślałby kto, że malowanie ścian jest nudnym zajęciem. Na pewno nie w naszym wydaniu. Śmiechy, chichy, głupawka totalna. Moja współlokatorka zajrzała w pewnym momencie do nas zaniepokojona hałasem ale widząc jak próbuję wyrwać Andrzejowi wałek, który trzymał uniesiony tak wysoko jak tylko mógł, pokręciła z powątpiewaniem głową i wróciła do swoich zajęć.

- Dzięki za pomoc.- po zakończonej pracy wyciągnęłam się wygodnie na łóżku i czułam.

- Nie myśl tylko, że zrobiłem to bezinteresownie- Andrzej poszedł w moje ślady i położył obok.

- O ja biedna naiwna a miałam cię za altruistę.- przekręciłam głowę na bok tak, żeby móc widzieć wyraz jego twarzy.

- Nie nabijaj się ze mnie. Muszę zebrać się na całą odwagę, żeby prosić cię o towarzyszenie mi na jakimś śmiesznym balu charytatywnym organizowanym przez głównego sponsora Skry.- spiął się cały w oczekiwaniu na moją odpowiedź.

- Z przyjemnością zostanę twoją partnerką.- uśmiechnął się szeroko i widziałam, że powstrzymuje się od skakania z radości pod sufit.

No cóż, zapowiada się interesujący wieczór.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- 

Czytasz? Skomentuj!

Jak do tej pory ten rozdział było mi najtrudniej napisać a to dlatego, że nie miałam na niego kompletnie pomysłu. Jakoś z tego wybrnęłam, chyba nie wyszło najgorzej.

Do następnego