Rozdział 1

Ścieżka dźwiękowa

Od chwili gdy obudziłam się w sterylnie czystej, szpitalnej sali towarzyszyło mi obezwładniające uczucie nierealności. Nawet teraz, późnym wieczorem, w półmroku oświetlonym jedynie sączącym się spod drzwi światłem, nie bardzo mogłam pojąć co się stało. Przez kilka dni byłam utrzymywana w śpiączce farmakologicznej. Lekarze po wszystkich badaniach ocenili, że nic poważnego mi nie dolega ale nie byli w stanie stwierdzić czy są jakieś obrażenia wewnętrzne zagrażające życiu więc woleli chuchać na zimne i dać działać leczniczemu snowi. Choć zabrzmi to dziwnie czułam się jak bohaterka filmu „Zostań jeśli kochasz”. Byłam świadoma tego, co się wokół mnie dzieje. Pamiętam nawet, że kilka razy miałam gościa, chłopaka niewiele starszego ode mnie. Skąd to wiem? Nie mam pojęcia. Równie dobrze mógł to być senny majak, wytwór  podświadomości.

 A wszystko przez to, że potrącił mnie samochód. Choć właściwie powinnam powiedzieć, że trafiłam tu przez własną głupotę. Jak inaczej można nazwać fakt, że przechodzisz na drugą stronę ulicy mimo czerwonego światła? Niby  był blady świt i prawdopodobieństwo, że o tej porze nadjedzie jakieś auto było naprawdę znikome ale z moim „szczęściem” jakoś mnie to specjalnie nie zdziwiło. Na swoją obronę mam to, że spieszyłam się na powrotny autobus do mojego rodzinnego Milicza, a w obecnej sytuacji chcąc czy nie będę musiała spędzić w Bełchatowie jakiś czas.

Tak się skończył mój pierwszy i mam nadzieję, że mimo wszystko nie ostatni, wyjazd służbowy. Na przymusowej wizycie w przybytku służby zdrowia.

Wszystko stało się w ciągu ułamków sekund a mimo to w pamięć zapadł mi każdy szczegół. Pamiętam tamtą chwilę gdy usłyszałam przeciągły pisk hamującego samochodu, moment kiedy straciłam grunt pod nogami aby upaść  kilka metrów dalej. Niewyraźny zarys sylwetki biegnącej w moim kierunku, szorstki asfalt drażniący skórę, dziwne uczucie  bezwładności czy zbierającą się pod policzkiem kałużę krwi. 

Odruchowo sięgnęłam do plastra tuż u nasady włosów  i syknęłam z bólu. Choć podawano mi środki przeciwbólowe czułam jakby przy najlżejszym ruchu wbijano mi setki igieł.  Blizna na czole i poobijane żebra były moim najmniejszym zmartwieniem. Gdy lekarz prowadzący oznajmił mi, że mam wybity nadgarstek lewej dłoni wpadłam w taką histerię, że trzeba było podać mi leki uspakajające po których odpłynęłam na kolejne kilka godzin. Taka reakcja może się wydawać dziwna ale dla mnie, jako zawodowego fotografa, oznaczało to poważne utrudnienie w pracy.

Z ponurych myśli i użalania się nad sobą wyrwał mnie odgłos szybkich kroków i już chwilę później usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi do mojej sali wieć zamknęłam oczy udając, że śpię. 

- Co pan wyprawia?! Jest cisza nocna!- usłyszałam jak nieznajomego karci dyżurna pielęgniarka.

- Ale ja muszę się z nią zobaczyć…

- Jest pan kimś z rodziny?

- Nie, ale…

- W takim razie nie mamy o czym rozmawiać.- oznajmiła kategorycznie.- Tym bardziej, że jak widać pacjentka śpi.

- Tak łatwo się nie poddam- mężczyzna oznajmił takim tonem, że nie miałam wątpliwości iż tak właśnie będzie.

Drzwi zaskrzypiały przy zamykaniu i dopiero wtedy uświadomiłam sobie, że strachu przed zdemaskowaniem wstrzymywałam oddech. Balansując na granicy jawy i snu byłam przekonana, że skądś znam ten głos.

 .........................................................................................................................................................

Czytasz? Skomentuj!

Tak więc macie przed sobą pierwszy rozdział a w kolejnym (który pojawi się w sobotę lub niedzielę) zdradzę wam w końcu tożsamość siatkarskiego bohatera  :)
P.S. Dajcie znać, jeśli chcecie być informowani o nowościach.