Rozdział 12

Ścieżka dźwiękowa 1- Olly Murs - Dance With Me Tonight

- Masz może pożyczyć jakąś… co ty robisz do diabła?- Berenika jak zwykle wparowała do mojego pokoju bez pukania, choć w sumie miała do tego jako, że mieszkanie należało do niej.

- Patrzę na świat z innej perspektywy.- oznajmiłam jakby to było oczywiste.

- Okeeej, ja wiem że czasami wypominam Ci brak umiejętności dostrzegania drugiej strony medalu ale takie zachowanie to już jest serio dziwne. I mówię to ja, najbardziej zakręcona osoba jaką znasz.- musiałam przyznać jej rację. Nikt przy zdrowych zmysłach ot tak sobie nie kładzie się na łóżku z opartymi nogami o ścianę najwyżej jak się tylko da.

- Tak łatwiej mi się myśli.- oznajmiłam siadając normalnie.- Może zamiast mówić jakie to z nas crazy’ole powiesz mi po co tu przyszłaś?

- To? Nie, to już nieważne.- zbyła mnie lekceważącym machnięciem ręki.

- Kłamiesz!- zachowałam się niczym rasowy prawnik i spojrzałam na nią oskarżycielsko.- Mówi mi to moja intuicja, ona i mój szósty zmysł!

- Ostatnio zdecydowanie za dużo oglądasz seriali detektywistycznych. Chyba będę musiała dać Ci szlaban na telewizję.-postukała się palcem po brodzie jakby na poważnie brałą taką opcję.

- A tobie co tak nagle włączył się instynkt macierzyński?

- Na każdego kiedyś przyjdzie pora.- uderzyła w uroczysty ton.- Kogo tam diabli niosą o tej porze?!- spytała już zdecydowanie mniej podniośle i poszła otworzyć drzwi, pod którymi najwyraźniej ktoś czekał co oznajmił charakterystyczny dźwięk dzwonka.

- Matko jedyna i wszyscy świeci! Co tu się stało? Tornado jakieś przeszło czy coś?- znajomy głos sympatycznej blondynki sprawił, że się uśmiechnęłam.

- Tornado a i owszem, nazywa się Martyna.- w udzieleniu odpowiedzi Oli ubiegła mnie Berenika.

- Moja współlokatorka chciała przez to powiedzieć, że powoli biorę się za przygotowania do mojej autorskiej wystawy.- wskazałam na walające się wszędzie zdjęcia.

- Andrzej coś wspominał, no i oczywiście gratuluję ale dopiero co uporałaś się z jedną a już zabierasz się za drugą. Nie samą pracą człowiek żyje!

- I mam uwierzyć, że przyszłaś żeby tylko mi to powiedzieć?- posłałam jej powątpiewające spojrzenie.

- No dobra, masz mnie.- klapneła sobie obok.- Nie zrozumcie mnie źle, ja naprawdę kocham Karola ale czasami przychodzą takie chwile, że mam ochotę wyjść z siebie i stanąć obok.

- Czyli mamy rozumieć, że przeskrobał coś poważnego?- Berenika wcisnęła się między nas.

- No właśnie nie. Ostatnio, w tym przypadku też, to bezsensowne drobnostki. Dzisiaj, choć wielokrotnie prosiłam go żeby tego nie robił, znowu wparował do domu w ubłoconych buciorach!- kończąc wywód odetchnęła z ulgą.

- Problem ludzi będących w związku z długim stażem.- stwierdziłam z niedowierzaniem kręcąc głową.

Ola przez chwilę lustrowała pobojowisko w moim pokoju, chwyciła kilka zdjęć i zaczęła przeglądać ze skupioną miną. Większość z nich przedstawiała tak zwaną martwą naturę albo architekturę ale na tych z których byłam najbardziej dumna byli ludzie w różnych sytuacjach. Para starszych ludzi czule się do siebie przytulających, pulchny berbeć goniący za spłoszonym gołębiem czy chłopaki ze Skry po jedynym przegrany meczu w sezonie.

- Gdybym nie znała historii waszej znajomości to pomyślałabym, że go prześladujesz.- podetknęła mi pod nos fotkę Andrzeja.

- Zrobiłam je po meczu na który mnie zabrała.- szturchnęłam rudzielca.

- Są dobre i mówię to bez podlizywania się. Tylko powiedz mi kiedy je zrobiłaś?- wyciągnęła ze sterty swoje zdjęcie na którym  uśmiechała się tajemniczą wpatrując się w jakiś punkt poza kadrem.

- Przedwczoraj w pizzerii.- wzruszyłam ramionami jakby to było oczywiste.

- Ale ja nawet nie zauważyłam jak je robisz.- zamyśliła się mocno.- To nie może być zdjęcie z zaskoczenia!

- Ale jest.

- Nie, nie, nie. Ty nic nie zrozumiesz. Tego typu fotki wychodzą z definicji źle a ta akurat mi się podoba.- zabawnie przekrzywiła głowę wpatrując się w swoją podobiznę.- Mogłabym nawet ustawić je jako profilowe na fb.

- No to mnie zaszczyt kopnął.- przewróciłam oczami.

- I za to się napijemy.- kilka chwil wcześniej Berenika gdzieś zniknęła i było tylko słychać dobiegające z kuchni odgłosy otwieranych szafek. Teraz zagadka się rozwiązała. Moja przyjaciółka trzymała w rękach butelkę wina i trzy kieliszki.

- Jedna butelka na trzy? My nawet nie poczujemy smaku.- zauważyła blondynka.

- Ej ja mam tylko dwie ręce! Reszta czeka w kuchni.- ruchem głowy wskazała w kierunku wspomnianego pomieszczenia.

- Moje panie, babski wieczór uważam za rozpoczęty. Damy czadu!

*

Po opróżnieniu kilku butelek wina (Berenika najwyraźniej ma w którejś ścianie jakiś schowek gdzie trzymała cały arsenał trunków), omówieniu wyższości siatkówki nad piłką nożna i akcją z sąsiadem (ma pan pożyczyć kałasznikow? A czołg? No to może chociaż psa?), który najchętniej zadzwoniłby żeby zabrali nas do domu bez klamek dalej uważałyśmy się za nadzwyczaj przytomne umysłowo. 

- Faceci to skończeni kłamcy.- wycelowałam oskarżycielsko palec w kierunku telewizora, gdzie leciał film 27 sukienek. Akurat w tej scenie główna bohaterka dowiadywała się o akcji z artykułem na swój temat.

- Ale szasem  lobią to w dobrej wierze.- Ola wtuliła się we mnie jak w prywatną poduszkę.

Potem obie, pod naporem wrażeń wieczoru, usnęłyśmy aż wybudził nas donośny chuk. Jak się okazało to  Berenika potknęła się o coś i leżała na podłodze jak długa. Gdy już się pozbierała stwierdziła, że skoro nie śpimy możemy zabawić się w karaoke. I tak gdy byłyśmy w trakcie śpiewania (choć w naszym przypadku to za duże słowo) piosenki Barbie Girl do pokoju wparowali Andrzej i Karol , którzy twierdzili do tej pory że nic nie jest w stanie ich zdziwić. Jednak kiedy nas zobaczyli najpierw zamilkli by za chwilę dosłownie zacząć zwijać się ze śmiechu.

- Są i oni! Śpiewaj z nami brodaczu!- Berenika podsunęła Andrzejowi pod nos szczotkę w roli mikrofonu a ten patrzył na nią z mieszaniną przerażenia ale również rozbawienia.

- Tak myślałem, że Cię tutaj znajdę.- Karol podszedł do swojej dziewczyny i objął ją w pasie.- Nawet nie chcę wiedzieć co i w jakich ilościach piłyście.- pociągnął nosem marszcząc się z niesmakiem na co Ola złożyła na jego policzku mokrego całusa po czym pożegnali się z nami. 

Rozejrzałam się dookoła i okazało się, że wnuczka pani Wandy gdzieś wyparowała. Przystępowałam nerwowo z nogi na nogę nie będąc w stanie spojrzeć siatkarzowi  oczy. I właśnie wtedy zadzwonił mój telefon. Dzięki ustawionemu dla tego numeru dźwiękowi wiedziałam, że dzwoni moja mama. Rzuciłam się w kierunku komórki ale ponieważ chwilowo moja koordynacja pozostawiała wiele do życzenia zanim zdążyłam jej dosięgnąć Endrju najzwyczajniej w świecie odebrał połączenie.

- Dobry wieczór, z tej strony Andrzej Wrona.- poinformował moją rodzicielkę. Ze słuchawki wydobywał się jej niewyraźny ale podekscytowany głos.- Niestety Martyna w tej chwili nie może rozmawiać.- zmierzył mnie roześmianym wzrokiem i powiedział coś za co miałam ochotę stłuc go na kwaśne jabłko.- Ona hmm…bierze właśnie prysznic.- rozmawiali jeszcze chwilę, na koniec Ptaszysko pożegnało się kulturalnie i wyraziło nadzieję, że będą mogli się wkrótce spotkać osobiście.

- Czyś ty do reszty oszalał?!- na jego twarzy malował się jeden wielki znak zapytania.- Ona teraz… pewnie sobie pomyśli… że ty… że my spaliśmy ze sobą!- czułam się jakby wszystko się we mnie gotowało. Podeszłam do niego i zaczęłam okładać pięściami po klatce piersiowej.

- Uspokój się kobieto.- unieruchomił  moje nadgarstki w mocnym uścisku.- Wiesz, może trudno Ci będzie w to uwierzyć ale ludzie myją się nie tylko bo sprawach łóżkowych. Choć z drugiej strony głodnemu chleb na myśli.- mruga do mnie łobuzersko.

- Jesteś nienormalny!- jakoś udaje mi się oswobodzić i pcham go lekko a raczej próbuję bo ten ani drgnie.

- Skoro chcesz mnie pobić to nie jesteś aż taka wstawiona.- jakby w reakcji na te słowa mój organizm przypomina sobie o przyswojonych procentach i nogi się pode mną uginają. Znając życie pewnie bym upadła ale Andrzej „rycerz na białym koniu” Wrona czuwa i w porę łapie mnie i bierze na ręce.

Wtuliłam się w jego koszulę czując charakterystyczny dla niego zapach. Od nieprzyjemnego bujania zaczęło mnie mdlić i zanim zorientowałam się, ze gdzieś mnie niesie wylądowałam w wannie wypełnionej zimną wodą.

- Mam nadzieję, że spisałeś testament bo już nie żyjesz!- w jednej sekundzie byłam trzeźwa.- Słyszysz? Jesteś zimnym trupem!

-Zanim mnie zabijesz zapraszam Cię jutro na śniadanie do naszej kafejki.- zniknął za drzwiami unikając starcia ze śmiercionośną bronią w postaci gumowej kaczuszki którą w niego rzuciłam. I tyle. Zwyczajnie, najnormalniej w świecie się zmył. Matko jak on mi działa na nerwy.

*

Początkowo byłam wściekła na niego za tą niespodziewaną kąpiel ale nazajutrz byłam mu paradoksalnie wdzięczna. Jakimś cudem to nagłe wodne orzeźwienie sprawiło, że nie musiałam męczyć się z bólem głowy jaki człowiek musi w takiej sytuacji zazwyczaj znosić.

Tak więc radosna i rześka niczym skowronek z samego rana udałam się w umówione miejsce gdzie mój oprawca już czekał. Zajął takie miejsce, e byliśmy ukryci przed wzrokiem ciekawskich spojrzeń.

- Witam mojego małego alkoholika.- uśmiechnął się jak gdyby nigdy nic.

- Grabisz sobie.- wycedziłam przez zaciśnięte zęby.

- Ja też się cieszę, że Cię widzę.- przesiadł się obok mnie z zajmowanego wcześniej naprzeciwko krzesła. Podniósł rękę i zamachał na kelnerkę, która po kilku minutach położyła przed nami zamówione wcześniej przez Wronkę jedzenie.

- Serio? Jajecznica i woda po ogórkach. Zamówiłeś mi typowe śniadanie na kaca? Jesteś…

- Wredny, głupi, okrutny i w ogóle bez serca.- wyliczał jakby niczego lepszego z mojej strony się nie spodziewał.

- Chciałam powiedzieć uroczy ale sam najlepiej wiesz jaki jesteś.- uśmiechnęłam się widząc jego zagubioną minę.

Ścieżka dźwiękowa 2-  OneRepublic- Stop and stare

Uwielbiałam nasze rozmowy. Technicznie były o niczym a praktycznie dzięki nim czułam się jakbym wiedziałam o nim wszystko. Brzmi tandetnie ale taka jest prawda.

Zadrżałam gdy poczułam jak chwyta mnie za rękę. Niby zwykły gest ale gdy wykonujesz go nie na zasadzie mechanicznego odruchu, nie z przyzwyczajenia ale z pełną świadomością jego znaczenia, gdy palce twoje i tej drugiej osoby splatają się ze sobą, wszystko nabiera innej wymowy. Szkoda, że ta chwila nie może trwać wiecznie. Zabrałam dłonie zaciskając je na kolanach.

- „Kochać to niszczyć a być kochanym to zostać zniszczonym”. Wiesz kto za tym stoi, kto mógł podrzucić mi tą karteczkę?- spytałam niepewna czy chcę znać prawdę.

- Nie była to osoba którą podejrzewałam. Pewnie jakaś hotka, głupia siksa chciała ci zrobić  kawał i w ten sposób nastraszyć.- zachowywał się zupełnie jak nie on. Zawsze pewny siebie teraz kręcił się niespokojnie na swoim miejscu.

- Pamiętasz jak opowiadałam Ci o Piotrze?- sięgnęłam po wiszącą na oparciu kurtkę i zaczęłam się ubierać.- I jak wspominałam, że brzydzę się kłamstwem?- znowu kiwa głową.- Więc z łaski swojej powiedz, czemu nie mówisz mi prawdy?- zero nic. Żadnej, choćby szczątkowej reakcji. Siedzi tylko i patrzy na mnie tak jakby chciał powiedzieć „przestań mnie torturować”.- To sprawka Sabiny.- tym razem jakby przez jego ciało przeszedł prąd.- Jak już zdecydujesz, że chcesz powiedzieć mi prawdę daj znać.- w drodze do wyjścia owijam się szczelnie szalikiem, zakładam czapkę i wychodzę w objęcia mroźnego poranka.

Na zewnątrz oślepia mnie wszechobecna biel. W nocy spadł pierwszy śnieg, który cienką warstwą skrzypi pod butami. Wyjdź za mną, proszę. Obiecuję, że jak to zrobisz wszystko Ci wybaczę. Prośba w stylu małej dziewczynki ale nie mogę się powstrzymać, żeby tego nie robić. Źle się czuję z tym co przed chwilą zrobiłam ale głupia duma nie pozwala mi zawrócić i przeprosić.

- Martyna poczekaj!- słyszę jego pospieszne kroki i czuję jak moje serce zaczyna szybciej bić.- Co to miało być?

- Chcę całkowicie ufać osobie z którą mam być. Tylko że po tym co przeszłam mam problem z zaufaniem. Czy tak trudno Ci zrozumieć, że oczekuję od ciebie tylko jednej rzeczy? Że nie będziesz mnie okłamywał?- wpatruję się w niego intensywnie. Zazwyczaj czuły, roześmiany wyraz twarzy zastępuje maska, której nie rozpoznaję. Patrzy na mnie z wściekłością, której nigdy u niego nie widziałam.

- Skąd pomysł, że chciałbym być z tobą?- te brutalne słowa zawisają w zimowym powietrzu i odbierają mi mowę. Andrzej odchodzi zostawiając mnie skamieniałą i nie mającą pojęcia co dalej robić. Nie wiem ile tak trwam. Czuję jak płatki śniegu roztapiają się mi na twarzy i mieszają się ze łzami. Później wracam do domu. 

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

CZYTASZ+ KOMENTUJESZ= MOTYWUJESZ

Wiecznie słodko i sielsko być nie może.

Czy kolejny rozdział pojawi się w następną sobotę? Postaram się ale niczego nie obiecuję.

Winka dobra kobieto dziękuję Ci jeszcze raz za nominację do Liebster Awards :* Fajnie wiedzieć, że ktoś docenia moją pracę:) 

Rozdział miał się pojawić w piątek ale czekałam na szablon za którego wykonanie bardzo chciałam podziękować Arachne.

Do usłyszenia

Artis.