Rozdział 13

Ścieżka dźwiękowa 1- Margaret - Get Away

Nagle znajduję się w lesie, gdzie panuje nieprzenikniona ciemność. Spoglądam w górę gdzie gałęzie drzew nie przepuszczają najmniejszego słonecznego promienia gdyż są tak ze sobą ciasno splecione. Drżę ale nie z zimna, raczej ze strachu. Czego miałabym się bać? Rozcieram ramiona na których pojawiła się gęsią skórka. Gdy postanawiam ruszyć przed siebie pojawia się przede mną ognik, pojedynczy płomień migający wesoło jakby chciał dodać mi otuchy. Ruszam za nim i czuję jak długa koszula nocna w starym stylu zaczepia o ledwo widoczne przeszkody. Potykam się a kiedy wstaję znajduje się w innym miejscu. Stoję na środku pustkowia, w oddali widać ośnieżone szczyty. Czuję jak włoski stają mi na karku. Odwracam się i widzę, że zbliża się do mnie chmura pyłu w której widać niewyraźny kształt jeźdźca na koniu. Zrywam się do biegu. Nie wiem ile to trwa ale w końcu docieram do urwiska. Ktokolwiek mnie ściga jest coraz bliżej. Z przerażeniem spoglądam w przepaść pode mną. Co mam robić? Dać się schwytać? Tylko wtedy może czekać mnie coś gorszego niż śmierć. Skaczę i… spadam z łóżka. 

Bul w złamanym kilka miesięcy wcześniej lewym nadgarstku, na którym „wylądowałam”, skutecznie przepędza z mojego umysłu resztki snu. Tłumiące na jawie emocje znajdują ujście w sennych marzeniach.  Wiszący na ścianie zegar wskazuje dopiero siódmą nad ranem. Ponownie wdrapuję się na łóżko z nadzieją, że uda mi się zdrzemnąć nim reszta mojej rodziny postanowi zacząć dzień.

Od feralnego poranka minął nieco ponad tydzień i czuję się tak jakby to było zaledwie wczoraj. Bul fizyczny jest niczym w porównaniu do tego co się dzieje wewnątrz mnie. Biorę głęboki oddech i nim zamknę ponownie oczy przyglądam się śpiącej na nadmuchanym materacu sylwetce Blanki, mojej siostrzenicy. Jak co roku, mój brat razem ze swoimi bliskimi, przyjechał z Francji do Milicza na Boże Narodzenie. Konieczność zajęcia się tą gromadką i przygotowania do świąt pochłaniają mnie, wszędzie mnie pełno, moja mama i Daria- moja szwagierka- żartują, że jestem taka energiczna dzięki Andrzejowi a prawda jest tak, że robię wszystko by oderwać od niego myśli.

Oczywiście nic nie wiedzą o tym co się stało. Poza Arkiem, który chyba się czegoś domyśla. Widzę to po tym jak na mnie patrzy. Niby jest starszy ode mnie o dziesięć lat ale mam wrażenie jakby łączył nas jakiś szósty zmysł. Taki jak u bliźniaków- gdy jednemu dzieje się coś złego to drugie o tym wie.

Nigdy nie jakoś specjalnie nie przepadałam za tymi świętami, to jak zostały skomercjalizowane przyprawia mnie o mdłości. Jedyna rzecz za które je cenię pozostaje niezmienna- rodzinna atmosfera. Wygłupy przy przygotowaniach kolacji Wigilijnej, wspólne śpiewanie kolęd czy nawet pójście na pasterkę. Naprawdę tego potrzebowałam.

W  takich chwilach jak ta, gdy jestem sam na sam ze swoimi myślami, jest najgorzej. Paradoksalnie najbardziej bolesne są te przyjemne wspomnienia. Najgorsza jest ta świadomość, że coś co tak naprawdę nie istniało, nigdy nie przerodzi się w coś większego, nigdy się nie powtórzy.

Na zewnątrz wydaje się, że wszystko jest porządku, ale czuję jakbym składała się z setek elementów a przed rozsypaniem chroniła mnie jakaś niewidzialna siła. Nikt mi nie pomoże przez to przejść lecz są osoby przynajmniej próbujące podnieść mnie na duchu. Na samo wspomnienie licznych rozmów jakie odbyłam ostatnio z Karolową Olą uśmiecham się do siebie.

Wszystkie sprowadzały się do jednego- mam się o nic nie obwiniać, że to Wrona jest głównym winowajcą. Nieśmiało ale jednak zgodziła się ze mną, że niepotrzebnie od razu uciekłam. Jedno mnie zaskoczyło, podobno stałam się przyczyną pozaboiskowego kryzysu w Skrze.

Ostatnio na wyjeździe nikt nie chciał z nim spać w pokoju. Poza Mare, który jakoś tak zupełnie przypadkiem się zgodził, żeby później przez całą noc chrapać (co mu się podobno nigdy nie zdarzało) tak że Ptaszysko nie zmrużyło oka.

Od razu przypomniałam sobie jak kiedyś Wojtek powiedział niby to w żartach, że jak mnie Endrju skrzywdzi to będzie miał do czynienia z całą ekipą. Jak widać słowa dotrzymał. Tylko, że nie odczuwałam z tego powodu zadowolenia.

Raz do słuchawki dorwał się Kłos i obiecał sprawić, żeby jego jeszcze-przyjacielowi rozum wrócił bo najwyraźniej gdzieś go zgubił.

Przewracam się z boku na bok, sen nie przychodzi więc sięgam do regału obok łóżka z zamiarem zabicia jakoś czasu. Kiedy zapalam lampkę okazuje się, że zamiast książki wzięłam podniszczony notes z cytatami, które kiedyś zapisywałam bo w jakiś sposób mnie poruszyły. Otwieram go na chybił trafił.

„ Życie nie sprawia, że spotykasz ludzi, których chcesz spotkać. Życie daje Ci ludzi, którzy muszą ci pomóc, zranić cię, pokochać, opuścić i sprawić, że staniesz się osobą, którą masz się stać.”.

Smutne ale prawdziwe. W trakcie naszej krótkiej znajomości zdążył mi pomóc, zranić i opuścić. Co do pokochania to najwyraźniej cierpię na chroniczne urojenia skoro myślałam, że może darzyć mnie jakimiś romantycznymi uczuciami.

Człowiek obiecuje sobie, że nikomu już tak łatwo nie zaufa, żeby nie musieć cierpieć a później spotyka takie Andrzeja i wszelkie plany biorą w łeb.

Tej nocy z pewnością już nie zasnę. Najciszej jak się tylko da idę do kuchni gdzie na laptopie przeglądam świąteczne zdjęcia. Przyglądając się roześmianym twarzą najważniejszych dla mnie osób i dochodzę do przekonania, że może moje życie nie jest takie tragiczne. Są ludzie dla których jestem ważna a za których ja wskoczyłabym w ogień. Wszystko będzie dobrze.

Natrafiam na zdjęcie zrobione przez Blankę tuż po Wigilii. Stoję do niej tyłem, wpatrując się za zimowy krajobraz za oknem. Jestem ubrana w delikatną białą bluzkę z haftowanym motywami, którą dostałam pod choinkę. Na głęboki dekolt na plecach spływa niedbale zapleciony warkocz. W tamtej chwili miałam irracjonalne wrażenie jakbym czuła jego dłoń na swoim ramieniu dlatego odruchową sięgnęłam, żeby ją przytrzymać. Właśnie ten moment został uwieczniony. Chowam twarz w dłoniach przerażona tym, że zachowuję się jak osoba z początkami obsesji. Facet mnie potraktował tak nie inaczej a ja durna nie mogę przestać o nim myśleć.

Z użalania się nad sobą wyrywają mnie wibracje telefonu.

- Czego dusza pragnie?- odbieram nie patrząc nawet na wyświetlacz żeby sprawdzić kto dzwoni.

- Ty to jednak podła bestia jesteś. To ja tu dzwonię, żeby sprawdzić czy przypadkiem nie umarłaś z przejedzenia po świętach a ty do mnie z takim tekstem.- Berenika ma w sobie coś takiego, że nawet jak człowieka gani to łapiesz się na tym, że robi ci się weselej.

- Też cierpisz na bezsenność?- opieram się czołem o chłodną szybę.

- Kobieto ja dopiero wróciłam do domu!- mówi dumnym głosem jakby co najmniej dokonała przełomowego odkrycia na miarę Nobla.- Impreza urodzinowa Ptaszyska trochę się przeciągnęła.- urywa jakby nie była pewna czy mówić dalej.

- Cieszę się, że dobrze się bawiliście.- oznajmiam zgodnie z prawą.- Co u niego słychać?

- Dobre pytanie, niby był gwiazdą wieczoru a gdzieś go wcięło i nikt nie wie gdzie się podział.- nic nie poradzę, że ta informacja wywołuje u mnie niepokój.- A może go porwałaś, związałaś, zakneblowałaś i teraz leży gdzieś w oczekiwaniu na pomoc?

- Jesteś niemożliwa.- śmieję się ale udaje mi się wydusić z siebie to krótkie stwierdzenie.

- Niemożliwa? To żałuj, że nie widziałaś mojej babci jak go przedwczoraj spotkałyśmy. Chłopak podchodzi, żeby się przywitać a starowinka na to że z takim idiotą, pacanem, durniem, kretynem rozmawiać nie będzie. I że trzeba być niezłym półgłówkiem, żeby zranić taką fajną dziewczynę jak ty.- wyrywa mi się nerwowy chichot. Niewielka dawka pozytywnej energi była mi potrzebna, od razu lepiej się czuję.- Tyśka?

- No co tam?

- Wszystko będzie dobrze. Pamiętaj- z facetami jest jak z autobusem, nie ten to następny.- tym stwierdzeniem wywołuje u mnie taki atak miechu, że muszę zatkać dłonią usta żeby nie obudzić reszty domowników.

- Cieszę się, że ciebie mam wariatko.- naprawdę tak myślę.

- Nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło. Wrona może i jest idiotą ale gdyby Cię nie potrącił to byś mnie nie poznała.- wyobrażam sobie jak w tym momencie robi pełną tryumfu minę.

- Przynajmniej do tego się przydał.- kiwam potakująco głową choć nie może mnie zobaczyć. Po drugiej stronie słyszę serię przekleństw.- Berenika żyjesz?

- Tak tylko chyba jednak się zdrzemnę bo nogi mi się plączą ze zmęczenia.

- To do jutra.- żegnamy się szybciutko, pierwszy raz od kilku dni nie czuję paniki na myśl o powrocie do Bełchatowa. No w każdym razie nie aż takiej wielkiej. 

*

- Nikt Cię nie nauczył, że nieładnie tak grzebać w cudzych rzeczach?- wchodzę do pokoju i widzę Darię przeglądającą pudełka ze zdjęciami. Jako malarka wydaje się najbardziej rozumieć moją pasję. Zarówno brat i mama zawsze mnie wspierali w tym co robię ale gdzieś tam czasami sugerowali, że może bym poszukała innej pracy bo fotografią na życie nie zarobię.

- Poprawiłaś się od naszego ostatniego spotkania. Nie wiem czy to kwestia techniki czy coś się stało w twoim życiu ale twoje kadry nabrały zupełnie nowego blasku.- przeglądając w skupieniu kolejne ujęcia nawet na mnie nie popatrzyła.

- Dzięki.- czuję jak się rumienię. Nigdy łatwo nie przychodziło mi przyjmowanie komplementów.

- Ta wystawa, którą chce ci zorganizować twoja szefowa to bezwątpienia duży sukces ale jednak dobrze by było gdybyś jeszcze podszkoliła  swój warsztat, podpatrzyła tych najlepszych.

- Masz na myśli coś konkretnego?- spytałam szczerze zaciekawiona tym co może mieć na myśli.

- Julliard od kilku lat dla kilku najbardziej uzdolnionych fotografów z całego świata organizuje trzymiesięczne stypendia. Powinnaś się zgłosić.- Julliard- najbardziej prestiżowa uczelnia artystyczna na świecie, z siedzibą w Nowym Jorku, mieście pełnym możliwości. Inny kontynent, z dala od bliskich ale..

- Naprawde uważasz, że mam szansę?

- Bo jak nie ty to kto.- zanuciła do rytmu popularnej piosenki. Podejmując ryzyko zawsze coś zyskujemy. Szczęście, że nam się udało w przypadku powodzenia lub wiedzę w wypadku niepowodzenia. Postanawiam zaryzykować, a nuż mi się uda?

*

Mrok nad Miliczem zapadł już kilka godzin temu. Choć wszyscy trzęsiemy się z zimna to wyszliśmy pożegnać spóźnionych świątecznych gości.

- Curuś choć do środka bo się jeszcze przeziębisz.- woła mnie matula gdy wpatruję się w światła odjeżdżającego samochodu.

- Zaraz wrócę. Tylko się przejdę.- zatroskana kręci głową ale nie sprzeciwia się mi.

Ścieżka dźwiękowa 2- Christina Perri - The Words

Przez ostatnie dni ani na moment nie byłam sama ale teraz potrzebowałam choć kilkunastu minut samotności. Żeby zagłuszyć natarczywe myśli zakładam słuchawki z których zaczyna płynąć spokojna muzyka. W rytm znajomych dźwięków przemierzam tak dobrze znane zakątki, mijam szkołę do której chodziłam, miejsce gdzie chodziliśmy z klasą na wagary aż docieram na rynek, gdzie przechodzę obok dwóch kamiennych słupów na których widnieją tabliczki z nazwiskami osób, którzy zostały uhonorowane miejscem w Alei Gwiazd Siatkówki.

- Dobry wieczór.- witam się z panem Dionizym. Miłym starszym panem, który od niepamiętnych czasów o tej porze roku opiekuje się miejscowym lodowiskiem.

- A kogóż to moje piękne oczy widzą, czyżbyś szukała szybkiego zarobku?- pyta wspominając czasy kiedy podczas ferii zimowych pomagałam mu, żeby zarobić parę groszy na drobne przyjemności.

- Nie tym razem.- śmieję się cicho.- Właściwie to myślałam, że będę mogła jeszcze trochę pojeździć ale widzę, że już pan zamyka.- wskazuję na lodową taflę. Mężczyzna przez chwilę zastanawiając się podkręca sumiastego wąsa.

- Masz szczęście, że Cię lubię.- z poważną miną wręcza mi kluczyki i przestrzega, że jak już skończę żebym schowała je w naszej tajnej skrytce. Na pożegnanie przytulam go mocno a ten żartuje, że mimo sędziwego wieku nadal ma powodzenie u młodych kobiet.

Znalezienie odpowiedniego rozmiaru łyżew na chwiejnym stojaku zajmuje mi dłuższą chwilę. Po ich założeniu i uporaniu się z zardzewiałą kłódką zabezpieczającą wejście śmigam po chłodnej powierzchni. Do dziś pamiętam jak jako sześciolatka zaciągnęłam swojego nastoletniego brata w to miejsce i uparłam się, żeby nauczył mnie jeździć. W tamtym czasie namiętnie oglądałam każde możliwe zawody czy rewie na lodzie i chciałam być jak te zawodniczki. Pełnymi gracji ruchami zachwycać ludzi. Marzenia jedno, rzeczywistość drugie. Szybko się okazało, że nie mam grama talentu w tej dziedzinie i nawet do tej pory mam problem z zatrzymywaniem. Jak na zawołanie zaczynam tracić równowagę ale na szczęście przytrzymuję się bandy. Nie robię nic, wsłuchuję się tylko w słowa piosenki.

„Wiem, że najstraszniejszą częścią jest to, by odpuścić.

Bo miłość to duch, którego nie możesz kontrolować (…).

Wiem, że oboje jesteśmy przerażeni

Oboje popełniliśmy te same błędy

Otwarte serce, to także otwarta rana

I w tym wietrze ciężkiego wyboru

Miłość nie ma zbyt wiele do gadania

Zajmując cały twój umysł, bo jestem teraz twoja

I wiem, że najstraszniejszą częścią jest to, by odpuścić

Pozwól mojej miłości być światłem, które zaprowadzi cię do domu.”

Czuję, jak pod powiekami zbierają mi się łzy a usta drżą niebezpiecznie. Wściekła na samą siebie kopię w barierkę i z głośnym klapnięciem ląduję na zimnej powierzchni. Mam już dość. Tak długo udawało mi się powstrzymać ale w końcu wybucham płaczem, tłumione emocje znajdują w końcu ujście.

Lijewska jesteś idiotką.

[perspektywa Andrzeja]

- Co Ci do cholery odbiło?! Masz pojęcie jak musiała się poczuć?! Nikt nie zasługuje na takie traktowanie!

- Wiem, że popełniłem błąd ale…

- Nie, właśnie że nie wiesz! Bo gdyby tak było nie rozmawiałbyś teraz ze mną tylko klęczał przed Martyną i prosił ją o przebaczenie. Bądź mężczyzną i zrób z tym porządek!- wyszedł z szatni tak mocno trzaskając drzwiami, że aż futryna się zatrzęsła.

Znamy się z Karolem od lat a nigdy nie widziałem go tak wściekłego. No w każdym razie nie na mnie. Jasne, zdarzały się nam drobne sprzeczki ale zawsze szybko dochodziliśmy do porozumienia. Tym razem było inaczej. Cała drużyna patrzyła na mnie wilkiem. Nigdy nie czułem się wśród nich tak nieswojo.

Niby wiedziałem co muszę zrobić ale dopiero przypadkowe spotkanie z panią Wandą dało mi ostatecznego kopa do działania.

Nie uprzedzając nikogo o swoich zamiarach udałem się w drogę do rodzinnego miasta Martyny. Ponieważ ten niespodziewany wyjazd wiązał się z opuszczeniem mojej imprezy urodzinowej co chwilę słyszałem jak ktoś próbuje się dodzwonić. Dopiero jak napisałem do Włodarczyka co mam zamiar zrobić wszyscy sobie odpuścili.

Całą drogę byłem jak w hipnozie (aż dziwne, że nie spowodowałem żadnego wypadku) i ocknąłem się dopiero na znajomej ulicy.  Miękkie światło ulicznej latarni spowijało jej drobną postać. Mówiła coś do swojej mamy, która najwyraźniej próbowała nakłonić ją oby weszła do budynku. Z tym swoim zaciętym wyrazem twarzy- który zawsze wywoływał u mnie uśmiech- pokręciła przecząco głową i ruszyła w górę ulicy. Szybko wysiadłem z samochodu i nawet go nie zamykając ruszyłem w ślad za nią. Czułem się jak psychopatyczny maniak prześladowca ale nie miałem na tyle odwagi, żeby do niej podejść. Jeszcze nie teraz. Ale przecież po to tu przyjechałem, żeby ją przeprosić. Kiedy już myślałem, ze ją zgubiłem wśród krętych uliczek doszedłem do głównego placu Milicza, gdzie po lodowisku-  choć nieco nieporadnie- jeździła ona. Stałem na tyle blisko, że jeśli podniosła by wzrok z pewnością by mnie zauważyła. Kiedy zastanawiałem się nad tym co i w jaki sposób powinna ode mnie usłyszeć  ta upadła na lodową powierzchnię. Nie zastanawiając się nad tym co robię przeskoczyłem przez barierki byleby jak najszybciej sprawdzić czy coś się jej nie stało. 

Obejmuję ją mocno, przerażony tym że jestem powodem dla którego płacze.

- Przecież mówiłam, że niedługo wrócę.- furczy na mnie.

- Na pewno nie do mnie.- czuję ja się spina i natychmiast mnie odpycha.

- Co ty tutaj robisz?- pyta twardym głosem. Przez chwilę dostrzegam w jej spojrzeniu nadzieję ale jej miejsce natychmiast zajmuje chłodna obojętność.

- Chciałem….

- Nic nie mów. Najlepiej daj mi spokój.- przerywa i nie oglądając się za siebie zostawia mnie samego. Wstaje z drewnianej ławeczki na której przysiadłą, żeby założyć buty.

- Naprawdę musimy porozmawiać.- staram się być stanowczy ale głos mi drży.

- Nie mamy o czym!- odwraca się w moją stronę i widzę jak po jej twarzy spływają łzy. Co ja najlepszego zrobiłem.

- Z całym szacunkiem ale uważam, że się mylisz. To co było między nami…, chyba mi nie powiesz, że nic do mnie nie czułaś?- a co jednak tak było, jeśli uroiłem sobie że między nami byłą jakaś magiczna więź?

- To się nazywa mieć spóźniony zapłon.- śmieje się szyderczo.- Nawet jeśli to wszystko zniszczyłeś! Jesteś jak niedojrzały dzieciak,  który sam nie wie czego chce a przy tym ranisz innych. Kto Ci dał do tego prawo?!- chce coś powiedzieć ale nie wiem co.- Widzisz? Sam nie wiesz.- idzie tak szybko, że ledwo za nią nadążam.

W ostatniej chwili udaje mi się przytrzymać drzwi przed które weszła i idę za nią aż staje pod kolejnymi drzwiami.

- Dasz. Mi. Święty. Spokój.- bardziej brzmi jak rozkaz niż pytanie.

- Tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.- oznajmiam tonem nie wiele różniącym się od tego w jaki sposób mówi do mnie.

- O, jednak przyjechał twój chłopak.- nawet gdybym nie widział jego zdjęć bez trudu rozpoznałbym w ściskającym mi dłoń mężczyźnie jej starszego brata.

- On nie jest moim chłopakiem!- nie kryjąc swojej złości ściąga kurtkę i zostawia nas samych.

Arek przez chwile błądzi wzrokiem pomiędzy mną a pomieszczeniem gdzie zniknęła.

- Nie wiem co między wami zaszło ale jeśli ją skrzywdzisz…

- Będę miał bliskie spotkanie z twoją pięścią?

- Jesteś bystry jak  na sportowca.- na tą zniewagę/komplement wyrywa mi się histeryczny śmiech. Klepie mnie jeszcze po przyjacielsku i woła resztę familii, której mnie przedstawia. Wszyscy są dla mnie serdeczni, czyli najwyraźniej nie powiedziała im co między nami zaszło. Słowo od słowa i Pani domu stwierdza, ze jest za późno żebym o tej porze wracał do Bełchatowa i stwierdza że równie dobrze mogę tu przenocować.

- Mowy nie ma!- Martyna protestuje niczym ucieleśnienia bogini zemsty.

- Póki co to jeszcze jest mój dom.- kobieta puszcza oko do dziewczyny i na tym dyskusja się kończy.- Możesz się przespać na materacu w pokoju mojej niewychowanej córki.

- Ale co z Blanką?- próbuje jeszcze protestować.

- Jakoś się przemęczymy we dwie na kanapie przez tę jedną noc- stwierdza nastolatka wskazując na swoją babcię.

Martyna wydaje się z siebie stłumiony jęk zawodu i zamyka się w łazience. Z racji później pory nie jestem męczony pytaniami ale coś mi mówi, że mnie to nie ominie. Dostaję jakieś starą piżamę Arka i idę do pokoju Tyśki. Jest niewielki ale przytulny, w pełni oddający charakter lokatorki. Obok łóżka stoi sięgający sufit regał, którego półki uginają się pod ciężarem książek. Na kremowych ścianach wiszą linki do których są przyczepione widokówki, zdjęcia, wycinki z gazet a nawet zasuszone kwiaty. Czy dostała je od innego mężczyzny? Na samą myśl robię się zazdrosny.

Z zamyślenia wyrywa mnie przeciągłe skrzypienie drzwi.

- Fajna piżama.- śmieję się widząc na jej koszulce rysunkową wersję Dartha Vadera i napis „Come to the dark side, we have cookies”. Obrzuca mnie gniewnym spojrzeniem i bez słowa wchodzi  pod kołdrę.

- Jeśli już masz mnie ranić to zrób to tak porządnie, żebym pamiętała, że mam się więcej do ciebie nie zbliżać.- prosi pełnym bólu westchnieniem

No cóż Wrona, będziesz się musiał porządnie postarać, żeby naprawić to co zepsułeś.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

CZYTASZ+ KOMENTUJESZ= MOTYWUJESZ

Nigdy nie przypuszczałabym, że tak bardzo zwiążę się z tym opowiadaniem. Aż żal mi będzie się rozstać z jego bohaterami.

Wena to jest jednak kapryśna pani- człowiek nie ma pomysłu na rozdział a jak już go kończy pisać okazuje się, że wyszło mu tego siedem stron.

@Karolina R- mówisz masz. Choć mam wrażenie że perspektywę Ptaszyska sknociłam na całej linii ale jakby co niech będzie że chłopak jest tak przejęty że aż trudno mu się składnie myśli. Czy to ma jakiś sens? Mam nadzieję.

Szczególne podziękowania należą się mojej przyjaciółce Martynie, po której bohaterka odziedziczyła imię a bez której na dzisiejszy rozdział musieliby dużo dłużej poczekać.

Do następnego :*

Artis