Rozdział 18

Ścieżka dźwiękowa- Grzegorz Hyży & TABB - Na Chwile

[perspektywa Andrzeja]

Obudziłem się kilkanaście minut temu, kiedy pierwsze promienie słońca zaczęły przedzierać się przez zaciągnięte zasłony. Tuż po przebudzeniu, jeszcze nim otworzyłem oczy, oddychałem przez chwilę ciężko, błagając żeby wspomnienia minionej nocy nie były tylko sennym majakiem ale rzeczywistością. Kiedy uchyliłem powieki i spojrzałem na drugą połowę łóżka ujrzałem cudowny widok. Tuż obok leży Ona. Martyna, dziewczyna której przed kilkoma godzinami wyznałem miłość. Śpi na brzuchu z burzą ciemnobrązowych włosów rozrzuconych wachlarzem po nagich plecach a lekko zaróżowione usta układają się w delikatny uśmiech. Wygląda tak niewinnie i bezbronnie, że odruchowo chcę bronić ją przed całym światem.

Możliwie jak najciszej założyłem leżące na fotelu ubranie i idę do kuchni.

Jakiś czas temu, krótko przedtem jak ją poznałem spytałem Karola o to za co kocha Olę, co takiego szczególnego go w niej ujęło a on mi na to, że na to pytanie nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Dopiero teraz zaczynam rozumieć o co mogło mu chodzić. Gdyby ktoś spytał mnie o to samo usłyszałby podobne słowa. Dlatego że: po pierwsze- nie ma takich słów, które w pełni oddałyby to co do niej czuję, po drugie- kocham każdą najmniejszą część składającą się na to jaką jest osobą.

Powoli wkradała się do mojego serca. Wszystko zaczęło się tamtego feralnego dnia od wypadku. Nie byłem w stanie przejść nad całą sytuacją do porządku dziennego i nie interesować się jej losem choć zdecydowana większość ludzi na moim miejscu pewnie tak by zrobiła. Czułem się za nią odpowiedzialny, tak to wszystko się zaczęło.

Późniejsze rozmowy, gdzie z każdą następną łapałem się na tym że nie mogę się doczekać kolejnej. Dosyć szybko mnie „wzięło”. Pierwszy raz złapałem się na tym, że mi zależy podczas pobytu w domku nad jeziorem, kiedy opatrywała Włodarczyka chwile po tym jak zdzieliła go świecznikiem. Chodziłem jak struty, co tu dużo tłumaczyć, byłem najzwyczajniej w świecie zazdrosny i to mnie przerażało.

Bałem się zrobić coś więcej, owszem dobrze się nam spędzało razem czas ale nie miałem pewności czy traktuje mnie tylko jak przyjaciela czy może jak kogoś więcej. Jakimś cudem przełamałem się i zaprosiłem ją na pamiętny bal charytatywny, po którym pierwszy raz ją pocałowałem. W ogóle dochodzę do wniosku, że bale w naszej relacji są jakieś przełomowe i coś zawsze w związku z nimi się dzieje.

No i ta radość w jej oczach, kiedy przy chłopakach z drużyny nazywam ją swoją dziewczyną. Coś niesamowitego.

Wszystko pięknie i sielsko się toczy aż daję ciała na całej linii. To co powiedziałem jej wtedy było tak durne i nadal sam nie mogę uwierzyć iż to zrobiłem, że pojęcia nie mam dlaczego jednak zdecydowała się mi wybaczyć.

Wracam do sypialni, gdzie Martyna powoli się budzi.

[perspektywa Martyny]

Są takie sny z których człowiek nie chce się obudzić. Boję się, że gdy tylko otworzę oczy okaże się, że miniony wieczór był tylko majakiem, wytworem wyobraźni, życzeniowym wytworem mojego umysłu.

Tak, Kocham Cię. Bardziej niż wczoraj i mniej niż jutro.

Nareszcie się doczekałam tych dwóch wyjątkowych słów.

Znów całuje mnie tak, że zapominam jak się oddycha. Mam wrażenie jakby czas się zatrzymał, ręce jakby bez udziału woli zaczęły rozpinać guziki jego koszuli.

- Jesteś pewna, że właśnie tego chcesz?- spytał unieruchamiając moje nadgarstki

- Chcę Ciebie.- dawno nie byłam niczego tak pewna.

Na samo wspomnienie tego co działo się potem na policzki wypływa mi rumieniec.

Dłonie początkowo z wahaniem pozbywające się części mojej nocnej garderoby. Przyjemne łaskotanie w miejscach znaczonych jego pocałunkami. Palce wędrujące wzdłuż tali, wywołujące gęsią skórkę.

Podobno gdy jest się szczęśliwym, tak bezgranicznie, człowiek ma wrażenie jakby unosił się trzy metry nad niebem. Coś w tym jest.

Uśmiecham się sama do siebie i podnoszę się do pozycji siedzącej.

- Andrzej?- miejsce obok jest puste a jedynym dowodem na to, że nie jestem sama jest odciśnięty ślad głowy na poduszce.

- Myślałaś, że Cię zostawiłem?- cały w skowronkach, z tym swoim łobuzerskim uśmiechem, jak gdyby nigdy nic siada obok.

- Przyznaję, że przeszło mi coś takiego przez myśl.- odruchowo bardziej zakrywam się kołdrą co wywołuje śmiech Wroniastego.

- Chyba zapominasz, że widziałem Cię nago.- mierzy mnie pożądliwym wzrokiem a ja, o ile to możliwe, czerwienieję jeszcze bardziej a ten jakby chcąc wprawić mnie w jeszcze większe zakłopotanie przyciąga mnie do siebie.- I mam nadzieję, że tak będzie jak najczęściej.

- Zboczeniec!- uderzam go w ramie.- Powinniśmy zbierać się powrotem do Bełchatowa, jutro macie ważny mecz a nie chcę mieć na pieńku z Falascą jak go przegracie.- rozglądam się po pokoju.

- Szukasz może tego?- siatkarz wyciąga zza pleców mój stanik.

- Oddawaj go!- wyciągam po niego rękę ale trzyma go poza moim zasięgiem.

- Wiesz, myślę że od dziś to ja będę dbać o dobór twojej bielizny.- uśmiecha się do mnie zuchwale.

- Jesteś nieznośny!

- A ty urocza jak się tak złościsz.- całuje mnie jeszcze szybko i znika zanim zdążę go zdzielić poduszką.

*

Kolejne dni są usposobieniem tego co ludzie nazywają sielanką. Zero problemów, czyste i niczym niezmącone szczęście.

W większości wypadków nocuję u Andrzeja, co oczywiście zostaje skomentowane przez pewne osoby.

- Ja was tylko proszę, zabezpieczajcie się na litość boską. Jestem za młoda, żeby zostać ciocią!- oznajmia Berenika poważnie.

- Jaką znowu ciocią, wy nawet nie jesteście spokrewnione. Za to ja chętnie zostanę babcią, nawet taką przyszywaną.- pani Wanda puszcza do mnie oczko na co jej wnuczka kręci z niedowierzaniem głową.

Kiedy oznajmiam chłopakowi, że muszę jechać do Milicza po kilka rzeczy ten oczywiście upiera się, żeby mi towarzyszyć. Całą sytuację wykorzystuje oczywiście moja rodzicielka i postanawia zabawić się w złego policjanta. Przepytuje go na wszelkie możliwe tematy a ten odpowiada na każde pytanie, choćby niewiadomo jak bezsensowne i głupie by było. Zauważam, że w niektórych momentach drgają mu niebezpiecznie kąciki ust jakby miała ochotę się roześmiać z całej tej sytuacji.

Tak jakoś leci. Któregoś dnia wracam zmęczona do domu po pracy a tam czeka na mnie stała ekipa w składzie: Ptaszysko, Wojtek z Bereniką (tak swoją drogą randka im się udała ale dalszych postępów chwilowo brak) no i oczywiście najbardziej zakręcony związek Plus Ligi czyli Karol i Ola. Na stole w pogotowiu jest już przygotowany szampan i kieliszki.

- Zobacz co przyniósł listonosz.- Andrzej podaje mi śnieżnobiałą kopertę z charakterystycznym błękitnym logo Juilliard School.

- Nie przyjęli mnie.- czuję jak oczy zaczynają mnie piec od napływających łez.

- Przecież nie wiesz co jest w środku, no chyba że masz rentgen w oczach.- Karol marszczy czoło przyglądając się mi jakby zastanawiał się co jest ze mną nie tak.

- Właśnie, że wiem! Gdybym dostała to stypendium to koperta była by większa od materiałów o uczelni i dokumentów, które musiałabym im odesłać a tak w środku jest tylko krótkie pismo informujące, że bardzo im przykro ale nic z tego.- na ostatnich słowach głos mi się załamuję i zrezygnowana chowam twarz w dłoniach, łzy nie nadchodzą. Gdzieś w tle słyszę dźwięk rozrywanego papieru i czytającego list Wronę.

„Droga Pani, z przykrością informujemy że pomimo wysokiego poziomu jaki reprezentuje Pani swoimi pracami nie zostaje pani przyjęta na letni program stypendialny Juilliard School.”

- Och wielkie mi halo, nie teraz to następnym razem się uda. Poza tym każda okazja jest dobra, żeby się napić!- moja współlokatorka jak zwykle stara się stanąć na wysokości zadania. Biorę głęboki oddech i posyłam zebranym uśmiech na znak, ze nie przejęłam się tak bardzo jak to mogło wcześniej wyglądać. Widać, że im wszystkim ulżyło. No prawie wszystkim, Endrju dalej przygląda mi się uważnie.

Przez cały wieczór żartuję, staram się sprawiać wrażenie totalnie wyluzowanej i chyba mi to wychodzi choć w środku czuję pustkę.

W końcu wszyscy wychodzą a ja mam ochotę rzucić się na łóżko i już nigdy z niego nie wyjść, co zresztą robię. Słyszę, jak ktoś wchodzi do mojego pokoju i kładzie się obok. Nie otwieram oczu ale i tak wiem, że to on.

- Robisz dobrą minę do złej gry – wciskam twarz w jego koszulę a on obejmuje mnie i delikatnie głaszcze po plecach. - Ale założę się, że nie dajesz po sobie poznać, jak bardzo tak naprawdę cierpisz.

Może właśnie o to chodzi w miłości. Żeby ktoś był przy tobie bez względu na wszystko, na dobre i złe. Zawsze gdy dzieję się źle, coś nie wychodzi a życie rzuca kłody pod nogi. Nie mówi już nic, nie krytykuje, nie pociesza, po prostu milczy. Tak jest dla mnie w tym momencie łatwiej i on o tym wie. Wiem, że bez względu na to co zrobię on mnie nie wyśmieje. W końcu się poddaje i płaczę. Wstrząsana szlochem zasypiam czując jego bliskość.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.

CZYTASZ? SKOMENTUJ!

Rozdział do którego napisania było mi się najtrudniej zebrać jak do tej pory, pogoda niczego mi nie ułatwia.

Z cyklu "Artis poleca": ostatnio w moje ręce wpadła książka "Miasto 44", która powstała w oparciu o scenariusz. Polecam każdemu komu podobał się film, zwłaszcza że książka szerzej wyjaśnia niektóre wątki.

3/ 3 wygrane mecze w Lidze Światowej, póki co jest dobrze ale zobaczymy jak będzie dalej. O dzisiejszy mecz z Iranem raczej bym się nie martwiła (Edit. 6.06.2015, godzina 23:39 no i mówiłam że wygrają:D, co z tego ze w tie-break'u przynajmniej można dłużej było się pocieszyć grą naszych chłopaków) . Mateusz Bieniek- kto by pomyślał, że chłopak debiutujący w kadrze będzie sobie aż tak dobrze radził, oby tak dalej. Ptaszysko w meczach z Rosjanami spisywał się naprawdę dobrze, szkoda tylko że Karollo nabawił się kontuzji. Zdrowiej nam szybko kapitanie i wracaj do gry :)

Taka sytuacja:

Moja Mama: idę do sklepu, kupić ci coś?

Ja: Colę jakbyś mogła.

Przychodzi z powrotem i wręcza mi butelkę a na etykietce:

Także na pożegnanie buziak od Andrzeja dla was :D

Nie jest dobrze. Chyba zaczynam tracić serce do tego opowiadania.