Rozdział 22

 Ścieżka dźwiękowa 1-AFI - Prelude 12/21

      Wszystko wydarzyło się niesamowicie szybko. Objął mnie mocno w pasie, przycisnął do siebie i jak gdyby nigdy nic pocałował. Stałam tam jak ostatnia idiotka, sparaliżowana i niezdolną do najmniejszej reakcji co ten bezczelnie wykorzystywał.

Paraliż i chwilowa dezorientacja w ułamku sekundy przeradzają się w wściekłość i furię w czystej postaci. Zaparłam się i całej siły nadepnęłam mu na stopę a rękę próbującą wślizgnąć się pod bluzkę wykręciłam mu boleśnie do tyłu. W duchu dziękuję bratu, który lata temu nauczył mnie kilku chwytów samoobrony.

- Żeby było jasne, nigdy nie byłam i nie będę tobą zainteresowana.- wysyczałam mu wprost do ucha.- Jestem w szczęśliwym związku i nie pozwolę takiemu patafianowi jak ty tego zepsuć!- puściłam go pchając przy tym.

- Nie mogłaś tak od razu?!- wściekły strał rozmasować bolący nadgarstek.

- Czyś ty się szaleju najadł?! Jaki normalny facet obmacuje dziewczynę, której prawie nie zna?!- powiedzieć że byłam wściekła byłoby kolosalnym niedomówieniem. Czułam jakby zaraz z tego wszystkiego para miała  mi zacząć ciekać uszami.

- Każdy ma jakieś dziwactwa- miałam ochotę zetrzeć mu z twarzy ten zarozumiały uśmiech.- Poza tym nie widzę w czym problem, wiele osób ma kogoś na boku.

- Nie zmuszaj mnie do tego.

- Do czego?

- Do użycia środków ostatecznych.

- Wolałbym się chyba nie dowiedzieć co masz na myśli.-  to co mówi jest sprzeczne z tym co robi. 

Kładzie dłoń na moim ramieniu i wygląda jakby miał mnie zamiar objąć. Dupek do kwadratu. W tym momencie zadziałałam automatycznie, chłopak dostał z kolana w najbardziej czułe u mężczyzny miejsce. Chciał to niech ma  i cierpi. Choć nikomu chyba zadawanie bólu innym ludziom nie sprawia przyjemności to czułam chorą satysfakcję zostawiając go samego. W związku z powyższym na własne potrzeby uznałam Luke’a nie za człowieka a za jakiś dziwny, uboczny efekt ewolucji.

*

       Otumaniona starałam się odszukać pod sceną Olę i Berenikę, udało mi się to akurat kiedy zespół bisował. Prawdopodobnie, właściwie to na 100%, byłam jedyną osobą cieszącą się na koniec koncertu. Nie dlatego, że mi się nie podobał ale ponieważ chciałam sobie w spokoju przemyśleć całe zajście. Jako, że mój nastrój w porównaniu do tego w jakim znajdowały się moje towarzyszki był krańcowo różny to trochę im zajęło zorientowanie się, że chyba coś ze mną jest nie halo.

- Zachowujesz się jakbyś co najmniej zdradziła Andrzeja.- zażartowała Ola, biedna dziewczyna nie miała nawet pojęcia jak blisko była.

- Co żeś ty zrobiła?!- spytała Berenika pełnym przerażenia głosem na widok mojej miny.

Siedząc na hotelowym łóżku opowiedziałam im o przebieg  zajścia. Jedyne co mi przychodzi na myśl, gdybym miała porównać prędkość z jaką wyrzucałam z siebie słowa to wystrzał z karabinu maszynowego. Godnym dziecka rozumowaniem miałam nadzieję, że to wszystko zmieni jakby nic takiego nie miało miejsca w wydarzenie sprzed kilku godzin było wytworem wybujałej wyobraźni.

- Co zamierzasz?- uścisk, którym obdarzyła mnie Kłosowa razem z rudowłosą nie przynosił mi ukojenia.

- Powiem mu, jestem mu winna szczerość. Poza tym lepiej, żeby się dowiedział nie przypadkiem tylko ode mnie.- wypuściły powietrze słysząc takie oświadczenie, nie dziwię się im że poczuły ulgę. Chociaż nie… jednak dziwię się bo wyglądało to tak jakby myślały, że będę zaistniały fakt próbowała przed Wroną ukryć. A może chodziło tylko o to, że upewniły się co do czegoś o co mnie podejrzewały. Muszę przestać się nakręcać bo to wszystko pogarsza.

Było mi głupio, że tak dałam się podejść. Jak tak teraz chłodno na to spojrzę i spokojnie przeanalizuję to nie mogę się nadziwić dlaczego tak na niego reagowałam. To jak zachowywał się wobec mnie podczas wystawy niepotrzebnie połechtało moje ego. Choć zabrzmi to pewnie dziecinnie to było mi miło, że mogę się podobać nie tylko Andrzejowi. Chwila nieuwagi i człowiekowi się wszystko wali.

*

      Tak jak już kiedyś mówiłam- nigdy nie należy zakładać czegokolwiek np., że ktoś nie będzie umiał nas zaskoczyć. Po odstawieniu przyszłej pani Kłos do mieszkania Karola udałyśmy się z Bereniką do naszych czterech kątów, gdzie jak się okazało pani Wanda grała z Ptaszyskiem w rozbieranego pokera. Przy czym temu drugiemu, mówiąc ogólnikowo, nie szło najlepiej o czym świadczył fakt iż siedział przed panią starszą w samych bokserkach. Na ten widok roześmiałam się głośno na co chłopak zmieszany chwycił szybko poduszkę, którą próbował się zakryć.

- Co jak co ale klatę to ty masz całkiem przyzwoitą.- Berenika wydała wyrok po dokładnych „oględzinach” a pan A.W. zarumienił się niczym nastolatka nieprzywykła do komplementów.

- Jak już się ogarniesz to wiesz gdzie mnie znaleźć.- puściłam oczko do mojego chłopaka. Tak swoją drogą to nadal nie mogłam się przyzwyczaić do brzmienia tych dwóch słów. 

 Ścieżka dźwiękowa 2- Selena Gomez - Good For You

Dosyć szybko przerwał mi rozpakowanie po podróży.

- Pojęcia nie masz jak za tobą tęskniłem.- czuję jego spokojny oddech na szyi gdy jeździ po niej nosem. Słyszę jak drzwi na korytarz zamykają się za panią Wandą i jej wnuczką.

Obraca mnie do siebie i zaczyna całować. Jego ręce zjeżdżają coraz niżej aż łapie mnie za uda i podnosi do góry tak, żebym mogła objąć go nogami. Kładzie mnie delikatnie na łóżku i powoli, niespiesznie guzik po guziku rozpina bluzkę, nie przestając przy tym znaczyć mojej skóry ognistymi śladami pocałunków. Po chwili jego usta schodzą niżej. Całuje moją, szyję, brodę, nagą skórę obojczyków, namiętnie i z pasją. Kiedy zamykam oczy mam wrażenie jakby serce miało mi zaraz wyskoczyć z piersi. To w jaki sposób mnie dotyka, jego pocałunki… wszystko było takie uzależniające.

Mimowolnie wyrywa mi się cichy jęk na co ten reaguje pełnym zadowolenia mruknięciem. Czuję jak podciąga mi spódnicę do góry i wsuwa dłoń między uda.

- Nie!- nagle trzeźwieję i zrywam się siadając na skraju łóżka drżąc. Nie mogę, nie teraz kiedy... muszę najpierw wszystko mu powiedzieć.

- Hej, wszystko w porządku?- inny facet zaczął by być może w podobnej sytuacji rzucać bluzgami ale nie on. Siada obok i obdarza mnie pełnym zatroskania spojrzeniem.

- Andrzej ja… Musisz o czymś wiedzieć.- mówienie o sytuacji z Lukiem przychodzi mi z trudem. Gardło mam tak ściśnięte jakby ktoś próbował zacisnąć na nim niewidzialną obręcz. Aż dziwne, że jestem w stanie artykułować w miarę zrozumiale poszczególne zdania. Obserwuję powoli zmieniający się wyraz jego twarzy aż nie może tego znieść i chowa ją w dłoniach.
- Proszę powiedz coś...- szepczę ledwo słyszalnie niczym cichą modlitwę o przebaczenie. Podnosi wzrok a w jego oczach jest tyle bólu, że aż zapiera mi dech.
- Muszę iść.- podnosi się z miejsca i zakładając naprędce ubranie, które przed minutami z niego zdrałam, wychodzi z mieszkania. Nie mówi nic, nie krzyczy, nawet nie trzaska drzwiami.
Najgorsze uczucie to rozczarowanie rysujące się na twarzy ukochanej osoby. nie ma nic gorszego niż rozczarować osobę dla której jest się gotowym zrobić wszystko.
W tej chwili wiem jedno- teraz wszystko zależy od niego. 

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-. 

Czytasz? Skomentuj! 
Żeby się bardziej nie pogrążać powiem tylko tyle, że w następnym rozdziale wyjaśni się postępowanie Andrzeja w końcówce tej części. 

Do następnego,
 Artis.