Rozdział 21

Ścieżka dźwiękowa 1- Bridgit Mendler - Love will tell us where to go

[perspektywa Andrzeja]

Próbuję jakoś nazwać kotłujące się we mnie uczucie, które zrodziło się gdy opisała mi co się stało tuż przed naszym wyjściem z wystawy. Całą to sytuację z wypacykowanym chłoptasiem. Zazdrość. Nienawidzę tego uczucia. To nie tak, że jej nie ufam ja tylko boję się, że może przyjść taki dzień kiedy ją stracę.

Nie muszę zamykać oczu by przywołać chwile sprzed kilkunastu godzin.

Odkąd wsiadła do samochodu wierciła się niespokojnie i sadząc po rzucanych mi ukradkiem spojrzeniach miała nadzieję, że tego nie zauważę.

- Dobra, a teraz mów co się dzieje.- nakazałem tuż po tym jak zaparkowałem pod kamienicą w której mieszkała, na co podała mi zwitek papieru.- Co to jest?- pytam wpatrując się w ciąg cyfr i krótki napis pod nimi.

- Numer telefonu Luke’a.- oznajmia cicho jakby miała nadzieję, że nie usłyszę. Nie wytrzymuję i uderzam w kierownicę tak mocno, że aż czuje prąd przeszywający kości.- Chyba nie masz zamiaru więcej z nim rozmawiać?- niby pytanie ale bardziej wyczuwalna jest w nim rozkazująca nuta.

- Dokładnie. Po tym jak zachowywałeś się, gdy byłam zazdrosna o Sabinę myślałam że zachowasz się nieco inaczej.  Przykro mi, że mi nie ufasz.- nim wysiądzie z auta dostrzegam w jej oczach nieopisany  smutek. Przez dłuższą chwilę siedzę i wpatruję się w kartkę, którą zostawiła po czym niszczę ją i wyrzucam przez okno gdzie drobne kawałki porywa wiatr.

Powinienem za nią pójść i zrobić coś, cokolwiek. Nie wiem… przeprosić, powiedzieć jaki to głupi jestem skoro myślałem, że coś może do niego mieć ale nie. Siedziałem tam niemal do świtu jak ten idiota i wpatrywałem się w jej okno gdzie w końcu zgasło światło dając znak, że jego lokatorka: a) dała mi znać, że ma dosyć czekania na ten wieczór, bądź b) po prostu poszła spać.

Z treningu odbywającego się nazajutrz pamiętam niewiele, jakieś pojedyncze wyrwane z kontekstu sytuacje. Wszystko stało się wyraźniejsze tuż po, zupełnie jakby ktoś nacisnął włącznik, kiedy zobaczyłem jak czeka na mnie pod halą. Nie płakała ani nie była zła, patrzyła tylko na mnie tym swoim spokojnym wzrokiem.

-Jeśli to co jest między nami ma być trwałe to nie może być tak, że za każdym razem gdy na horyzoncie pojawi się Sabina czy jakiś facet będziemy trząść się ze strachu, że ta druga osoba odejdzie.- nie lubiła bawić się w długie przemówienia i nie inaczej było tym razem. Pokiwałem potakująco głową. To jedna z wielu rzeczy jakie we mnie zmieniła- umiejętność przyznania innym racji do czego jeszcze nie dawno nie byłem zdolny.

Maleńki pokoik oświetlała tylko lampka nocna. Wsłuchiwałem się w spokojny, miarowy odgłos jej oddechu. Bałem poruszyć się, żeby jej nie zbudzić. Usnęła przed chwilą po długiej rozmowie jaką odbyliśmy na każdy możliwy temat. Mimowolnie zaczynam wspominać swoje wcześniejsze życie uczuciowe, te wszystkie dziewczyny które były przed. Nie porównuję ich z Martyną- która byłą lepsza czy gorsza, bo nie o to tutaj chodzi.

Przy niej po raz pierwszy od długiego czasu czuję się swobodnie, nikogo nie udaję, wiem że mogę być sobą. Kolejna myśl jest tak oczywista że aż obezwładniająca. Zastanawiam się co by zrobiła, gdybym powiedział jej iż to właśnie z nią chcę spędzić resztę życia.

[perspektywa Martyny]

Kilka dni temu zadzwoniła do mnie Ola prosząc, żebym ją ratowała. Przy czym mówiła to takim tonem, że pierwsze co przyszło mi na myśl to jakieś nieszczęście w wyniku którego leży teraz połamana w szpitalu. Okazało się tylko, że znajome z którymi miała jechać na koncert do Berlina zrezygnowały w ostatniej chwili i ma dwa wolne bilety a że samej nie uśmiecha się jej tam wybrać to pomyślała o mnie i Berenice. Aż strach pomyśleć, jakby zareagowała gdyby faktycznie coś się stało. Kochana panikara.

Takim oto sposobem po kilku godzinach podróży pociągiem zawitałyśmy nad ranem do stolicy Niemiec, gdzie miałyśmy tylko na tyle energii żeby dowlec się do hotelu gdzie padłyśmy ledwo żywe.

- Tyśka śpisz?- od jakiegoś czasu słyszałam jak Berenika przewraca się z boku na bok i czekałam aż się odezwie.

- Jak najbardziej i rozmawiam z tobą przez sen.- odpowiedziałam na co oberwałam poduszką.- Ty to serio sadystka jesteś, takie brutalne przebudzenie mi zgotować.- potarłam piekące oczy.

- Bo potrzebuję się wygadać, mam problem i nie wiem co powinnam zrobić.- rudowłosa nerwowo skubała poduszkę drżącymi palcami.

- Ty go lubisz.- położyłam się na łóżku podpierając brodę o ręce.

- Niby kogo?- spojrzała na mnie zbita z pantałyku.

- Już ty dobrze wiesz kogo, Wojtka oczywiście.- słysząc imię Włodarczyka zaczerwieniła się po czubki uszu.- Ha! Wiedziałam, po prostu wiedziałam! Mój szósty zmysł jest niezawodny!- zerwałam się i zaczęłam odstawiać dziwaczny taniec radości.

- Zwariowałaś czy jak, weź ty się uspokój.- jakoś udało się jej zmusić mnie, żebym usiadła.- Masz mnie, lubię go i nie wiem co z tym zrobić. Przyzwyczaiłam się, że jeśli mam już na kimś polegać to na sobie. Lubiłam to moją samowystarczalność aż..

- …pojawił się on.- zupełnie jakbym widziała siebie sprzed kilku miesięcy, tylko że teraz rolę się odwróciły a ja kompletnie nie wiedziałam jak mam jej pomóc, czy coś poradzić.- Pamiętasz co mi kiedyś powiedziałaś? Że człowiek jest stworzeniem stadnym. Myślę że masz w tej kwestii rację. Ty mi tu nie przewracaj oczami.- pogroziłam jej palcem.- Do  pewnego momentu niektórzy wolą radzić sobie sami ale prawda jest taka, że przychodzi taki moment kiedy bez grupy bliskich osób, rodziny  czy chłopaka- tu szturchnęłam ją lekko i zobaczyła iż uśmiecha się niepewnie- nie umiemy funkcjonować.

- Ty i te twoje mądrości.

- Uczyłam się od najlepszych.- znowu cios poduszką.- Ja cię tu komplementuję a ty mnie bijesz?

- Jak słusznie kiedyś zauważyłaś mam zryty beret.- pokazała mi język. Zarówno ona jak i  pan W.W. są pozytywnie zakręceni aż strach pomyśleć co wyjdzie gdy połączyć ich w parę. Mimo wszystko życzę im jak najlepiej.

Usłyszałyśmy jak drzwi lekko skrzypią i po chwili dołączyła do nas Ola, która na niskim stoliku postawiła trzy kawy.

- Życie mi ratujesz!- na jeden z gorących kubków rzuciła się moja bełchatowska współlokatorka.- Kocham cię!

- Strasznie kochliwa się ostatnio zrobiłaś.- rozbawiona pokręciłam głową.

- Mi przecież nie o to chodziło.- rzuciła mi spanikowane spojrzenie znad napoju.

- Cieszę się, że humory wam dopisują ale pora się zbierać.- dziewczyna Kłosa zdołała opanować śmiech jaki wywołała u niej oglądana scenka i zamachała nam przed nosami zawieszonymi na smyczach identyfikatorami. Coś mi się nie zgadzało, przecież bilety wyglądają inaczej… złapałam za jedną z kartek i przeczytałam widniejący na niej napis. „Akredytacja prasowa”.

- Kocham cię!- rzuciłam się blondynce na szyję kiedy zrozumiałam co to oznacza.

- No i kto tu jest kochliwy?-  Berenika podparła się pod boki co wyglądało dosyć komicznie i wywołało u naszej trójki atak śmiechu.

*

Na początek kilka słów wyjaśnienia w kwestii mojej reakcji  i wyznawania miłości Kłosowej. Już w Polsce, gdy okazało się że na wiadomym koncercie zagra Maroon 5( będący moim ulubionym zespołem), ciśnienie skoczyło mi dużo ponad normę z radości a teraz okazuje się, że dzięki akredytacji będę wszędzie mogła wcisnąć swój nos. No może prawie wszędzie, do garderoby i paru bardziej „prywatnych” miejsc mnie raczej nie wpuszczą a szkoda.

Na pytanie jakim cudem udało się jej coś takiego załatwić Ola oznajmiła, że „ma się te swoje znajomości” i uśmiechnęła się tajemniczo. Nie chce mówić to nie, jej sprawa.

- Uspokój się na litość boską.- Berenika ścisnęła mnie mocno za rękę gdy stałyśmy w kolejce przed Berlińską halą O2 World i czekałyśmy aż nas wpuszczą do środka.

- A ty się tak nie spinaj.- szturchnęła ją dziewczyna Kłosa.- Nie można być wiecznie poważnym. Pamiętajcie- żadne prawa i zasady nie zabronią nam zabawy!- zabawnie  zakręciła biodrami na co wnuczka pani Wandy uderzyła się otwartą dłonią w czoło.

Ochroniarz wpuszczający ludzi do środka sprawdził nam wejściówki a nasze wygłupy skwitował pobłażliwą miną. Niecierpliwie poprawiałam założone na ten wieczór ciuchy. Dziewczyny zaczęły żartować, że cierpię na nerwicę natręctw. Nawet nie próbowałam tłumaczyć im swojego zachowania. Owszem, cieszyłam się że będę mogła zobaczyć swój ulubiony zespół na żywo ale kiedy uświadomiłam sobie z czym to się wiąże przeszedł mnie lodowaty dreszcz. Jedni boją się ciemności inni pająków. Ja od zawsze odczuwałam irracjonalny lęk kiedy miałam znaleźć się w niekontrolowanym tłumie. Wiele bym dała, żeby był przy mnie Andrzej, może jego obecność przyniosła by mi ukojenie. Gdy okazało się, że w naszym sektorze nie panuje aż taki wielki ścisk nieco się rozluźniłam i poczułam się pewniej.

- Levine to niezłe ciacho.- stwierdziła Ola rozmarzonym głosem na co przytaknęło jej kilka stojących najbliżej dziewczyn.

- Dobrze mówisz, wódki Ci dać.- zgodziła się z nią Berenika a ja korzystając z okazji uwieczniłam ich rozanielone miny.

- Jednak to prawda, gdy kto coś ma to chce więcej.- starałam się przekrzyczeć dźwięki pierwszej piosenki. Podczas gdy moje przyjaciółki wraz z innymi śpiewały kolejne utwory ja, korzystając z przywileji jakie dawała mi akredytacja, przemieszczałam się z miejsca na miejsce cykając niezliczoną liczbę zdjęć. Nadal byłam spięta (przez moją fobię) ale wychodzę z założenia, że lęki trzeba przezwyciężać i do pewnego momentu udawało mi się to. Sytuacja zaczęła się pogarszać gdy weszłam pomiędzy znajdujących się pod wyraźnym wpływem nastolatków. Popychana z każdej strony, potykając się o własne nogi udało mi się wydostać na korytarz. Jest dobrze, nie masz się czego bać. Powtarzałam sobie jak mantrę.

Ścieżka dźwiękowa 2- Maroon 5 - Animals

Siedząc z zamkniętymi oczami na podłodze powoli odzyskiwałam jasność myślenia. Choć przytłumione ale nadal wyraźne docierały do mnie tony piosenki Animals.

- Jak zwykłe pięknie wyglądasz.- byłam bliska powrotu na halę kiedy usłyszałam jego głos. W pierwszym momencie pomyślałam, że mam omamy słuchowe bo podobno wrócił do ojczyzny i nie jest możliwe, żeby był w tym miejscu na dodatek w tym samym czasie co ja. Z jękiem rezygnacji obróciłam się na pięcie.

- Cześć Luke.- przywitałam się niechętnie z Amerykaninem i jednocześnie starałam się obmyślić plan jak go spławić.- Co ty tutaj robisz?- na poważnie brałam opcję, że mnie szpieguje

- Zazwyczaj gdy ktoś komuś daje numer telefonu oczekuje, że ta osoba zadzwoni.- nienawidzę jak ktoś zmienia temat i nie odpowiada na zadane pytanie.

- Chyba, że nie ma na to najmniejszej ochoty i nie widzi w tym sensu.- chciałam buntowniczo zapleść ręce na piersi ale przeszkadzał mi w tym zawieszony na szyi aparat.

- Jest to jakieś wytłumaczenie- w jego spojrzeniu dostrzegłam niebezpieczny błysk- tylko, że ja go nie kupuję.

- Masz do tego pełne prawo.- zastąpił mi drogę kiedy spróbowałam go wyminąć.

- Dlaczego nie chcesz dać nam szansy?

- Nam?! Jakim znowu nam?!- pewnie byłabym mu przyłożyła gdyby nie fakt, że tak mnie zaskoczyło to co usłyszałem iż przez mgnienie oka nie wiedziałam jak zareagować.- Posłuchaj jesteś w miarę sympatycznym facetem- powiedziałam nieco spokojniej- ale między nami nigdy nic nie będzie.

- Nie byłbym tego taki pewien.- wszystko wydarzyło się niesamowicie szybko. Objął mnie mocno w pasie, przycisnął do siebie i jak gdyby nigdy nic pocałował. Stałam tam jak ostatnia idiotka, sparaliżowana i niezdolną do najmniejszej reakcji co ten bezczelnie wykorzystywał.

.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.-.- .-.-.-.-.-.-.-.-.-.-

CZYTASZ? SKOMENTUJ!

Macie prawo mnie znienawidzić za końcówkę.
 P.S. Final Six jest nasze! :)

Do następnego,

Artis